Polski
English
Huszar, jednoosobowy projekt z boskiego Buenos to jedna z bardziej depresyjnych rzeczy, które ostatnio słyszałem. A jednocześnie wciągających. Argentyńczyk swoją nową płytę reklamuje zdaniem "ścieżka skończyła się dokładnie tam, gdzie się zaczęła, ślepy podążał szlakiem głuchego, nie było niczego". Jak tu się nie uśmiechnąć? Płyta to trzy utwory ale niech ich liczba was nie zwiedzie, całość wciąż ma prawie 45 minut. Trzy kwadranse, które nie dłużą się ani przez chwilę. Są zgrabnym (chociaż to może nie jest najlepsze słowo) połączeniem elektronicznego flowu i ciężkiego gitarowego grania.
Pierwszy utwór pokazuje już na co stać cały album. Zaczyna się od żwawego elektronicznego soundscape'u, który brzmi jakby był oglądany z okien pędzącego pociągu. Wrażenie potęguje potem szybka, praktycznie metalowa perkusja zmuszająca puls do gwałtownego przyspieszenia, a w końcu też kolejne metalowe elementy - agresywnie głośne gitary i dramatyczny wokal. Ten ostatni brzmi jak krzyki dręczonego zwierzęcia dobiegające gdzieś zza ścian, tak że nie wiadomo czy przypadkiem się nam nie przyśniły. A gdyby ktoś się zastanawiał to śpiewa o czarnych zorzach.
Dwa kolejne utwory tylko to potwierdzają. Znów pojawia się podobna niepokojąca symbolika, która jednocześni wpisuje się w metalową estetykę jak i zaciekawia oryginalnością. Drugi utwór jest o księżycu barwy koralu, trzeci o gwiezdnym gniewie. Wszystkie razem porażają swoją siłą i szybkością.
Płyta dostępna jest za "płać-ile-chcesz".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz